Podmiot emisyjny, na rzecz którego nastąpiło przeniesienie wierzytelności, nie może być powiązany kapitałowo lub organizacyjnie z bankiem przenoszącym wierzytelności, a przedmiotem jego działalności może być wyłącznie nabywanie wierzytelności i emisja papierów wartościowych, o której mowa w ust. 3, a także wykonywanie W jaki sposób można przejąć niespłacone wierzytelności dłużnika? Zgodnie z art. 509 k.c. z procesem tym łączy się pojęcie cesji wierzytelności, która sprowadza się do przeniesienia prawa przysługującego aktualnemu wierzycielowi na rzecz nowego, tj. funduszu sekurytyzacyjnego. Podpisywana jest umowa, w której występują dwie kosztów. Oprócz istniejącej regulacji przewidującej zaliczenie do kosztów uzyskanych przez bank kwot spłat kredytów (pożyczek) przekazywanych do funduszu sekurytyzacyjnego mają być wprowadzone regulacje dopełniające w związku z przyjętym sposobem definiowania momentu powstania przychodu i określania jego wysokości. Przejdźmy teraz do kwestii zawartej w tytule tego wpisu – fundusz sekurytyzacyjny może dochodzić pozwem przedawnionej wierzytelności wynikającej np. z kredytu lub pożyczki bankowej. Pozwany w takiej sprawie może jednak skutecznie uchylić się od zaspokojenia takiej wierzytelności podnosząc skutecznie zarzut przedawnienia. . 30 grudnia 2021 Bank pozwał kredytobiorcę a potem sprzedał wierzytelność do funduszu. Przegrał prawomocnie. Koniec roku z przytupem – prawomocna wygrana, bank zostaje bez kapitału! Sąd Apelacyjny w Warszawie (SSA Bogdan Świerczakowski) wyrokiem zapadłym w sprawie V ACa 30/21 oddalił apelację występującego w charakterze powoda Santander Bank Polska od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie (C 1542/18) o którym informowaliśmy tutaj: Omawiana sprawa najlepiej obrazuje drogę jaką spory frankowe przeszły w ostatnich latach. Początkowo Sąd wydał bowiem na rzecz banku nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym na kwotę przeszło 325 000 zł (po 10 latach spłat i oddaniu 190 000 zł z 260 000 zł kwoty kredytu). Następnie po wniesieniu zarzutów do nakazu zapłaty wraz z opłatą sądową w wysokości zł, Sąd wezwał do uzupełnienia braków formalnych pisma poprzez uzupełnienie opłaty stosunkowej oszacowanej na kwotę ponad 11 tysięcy złotych (3/4 opłaty od wyliczonej stosunkowo opłaty od pozwu) pomimo treści art. 13 a określającego granicę kosztów sądowych ponoszonych przez konsumenta w sporze z bankiem. Ostatecznie dzięki wystąpieniu z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych udało się doprowadzić do przyjęcia i rozpoznania przez Sąd przedmiotowych zarzutów. Ostatecznie zaś Sąd I instancji zaaprobował podnoszoną argumentację o nieważnym charakterze spornej umowy, oddalając w całości powództwo banku. Bank w trakcie trwania procesu sprzedał wierzytelność do funduszu ale pozostał stroną procesu. Następnie bank próbował zmienić podstawę wywodzonych roszczeń aby odzyskać przynajmniej kwotę brakującego kapitału tj. zamiast dochodzić z umowy chciał dochodzić z bezpodstawnego wzbogacenia ale takiej zmiany formalnie nie złożył. Sąd Apelacyjny w Warszawie w dniu 29 grudnia 2021 r. oddalił apelację powodowego banku, obciążając go również kosztami postępowania za obie instancje. Sąd II instancji nie tylko przychylił się do prawnej oceny dokonanej przez Sąd I instancji, ale podkreślił także brak możliwości rozpoznania powództwa wniesionego w trybie nakazowym na innej podstawie tj. nie z umowy lecz z bezpodstawnego wzbogacenia. Bank próbował w toku II instancji kolejny raz ustnie na rozprawie zmieniać powództwo cofając je w znacznej części i domagając się już „tylko” 100 tys. zł (co zostało też sformułowane jako propozycja ugodowa, którą zarekomendowaliśmy klientowi jako niekorzystną) jak to określił tytułem różnicy w kapitale spłaconym i otrzymanym oraz bliżej nieokreślonego odszkodowania za korzystanie z kapitału. Abstrahując od niedopuszczalności takiej zmiany w II instancji i w takiej formie ustnej, to bank nie udowodnił swojego roszczenia także i na tej podstawie. Sąd Odwoławczy wskazał również, że niezależnie od powyższego na skutek sprzedaży wierzytelności do funduszu bank nie wykazał w jakim zakresie pozostaje zubożony względem kredytobiorców. Najprawdopodobniej kredytobiorca nie będzie musiał więc zwrócić na rzecz banku nawet równowartości otrzymanego kapitału. W trakcie trwania sporu bank zbył bowiem wierzytelność na rzecz Funduszu Sekurytyzacyjnego, a temu nie przysługują względem kredytobiorcy roszczenia z bezpodstawnego wzbogacenia. Z drugiej strony ewentualna wierzytelność banku została zaspokojona przez Fundusz… Ponadto od chwili zakwestionowania przez konsumenta umowy minęły już trzy lata, co dodatkowo daje realną szansę stwierdzenia przedawnienia ewentualnych roszczeń. W tej sprawie strategia na obronę przed roszczeniem banku, sformułowanie przez bank powództwa nakazowego, a następnie sprzedaż wierzytelności do funduszu i przedawnienie się roszczeń banku z bezpodstawnego wzbogacenia jak też niemożność wykazania zubożenia o stronie funduszu czy banku… okazały się strzałem w dziesiątkę. Sprawę prowadziła Barbara Garlacz wraz z adw. Jakubem Sobczykiem z Kancelarii GARLACZ, którzy razem na rozprawie końcowej w SO wywalczyli (po nerwowej przerwie, gdyż sąd się wahał czy udzielić bankowi terminu na modyfikację roszczenia o bezpodstawne wzbogacenie) natychmiastowe zamknięcie rozprawy bez słuchania pozwanej i którzy w SA ostatecznie sprawę wygrali. powrót Definicja Czy kosztem Banku sprzedaży funduszowi sekurytyzacyjnemu pakietu wierzytelności (cenę w słowniku Definicja sprawy: Data sprawy: 2005-06-13 Inne pisma o sprawach: postanowienie w sprawie interpretacji Zastosowanie w sprawach: Definicja Nieściągalne Wierzytelności 329. Co znaczy: POSTANOWIENIE: Kierując się w trybie art. 14a § 4 i art. 14a §1 ustawy z dnia r. Ordynacja podatkowa /t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60/, po rozpatrzeniu wniosku z dnia /data wpływu do organu podatkowego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie udziela pisemnej interpretacji co do zakresu i metody wykorzystania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych i p o s t a n a w i a uznać stanowisko Firmy przedstawione w złożonym wniosku za niepoprawne. Uzasadnienie: Z przedstawionego we wniosku sytuacji obecnej wynika, iż Bank, w ramach prowadzonej działalności, zawiera umowę dotyczącą sprzedaży na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego pakietu wierzytelności stworzonych wskutek prowadzenia działalności bankowej. Elementami pakietu są między innymi: - wierzytelności wynikające z zawartych z klientami banku umów kredytowych, na pokrycie których utworzone zostały odpisy z tytułu trwałej straty wartości, zarówno w ciężar wydatków podatkowych, jak i nie stanowiące takiego kosztu, - wierzytelności, które po udokumentowaniu faktu ich nieściągalności odpisane zostały jako nieściągalne i opierając się na art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiły wydatek podatkowy, - wierzytelności, które pomimo przeniesienia do ewidencji pozabilansowej, wobec nieudokumentowania ich nieściągalności w sposób określony w art. 16 ust. 2, nie były uznane za wydatki uzyskania przychodów. W skład zbywanych praw majątkowych wchodzą: - pieniądze kredytu albo pożyczki, - naliczone odsetki, - opłaty i koszty poniesione albo naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do zwrotu których, opierając się na umowy kredytowej, zobowiązany jest kredytobiorca. Zdaniem Banku: 1/ kosztem podatkowym w transakcji polegającej na sprzedaży wierzytelności jest jej wartość, czyli także uboczne części składowe wierzytelności, takie jak naliczone odsetki i opłaty i koszty poniesione albo naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do zwrotu których zobowiązany jest kredytobiorca; 2/ odpisy z tytułu trwałej straty wartości wierzytelności pozostające w ewidencji pozabilansowej mogą być kwalifikowane do wydatków uzyskania przychodów po spełnieniu przesłanek wynikających z art. 38b ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, umożliwiając w rezultacie ustalenie górnej granicy kosztu podatkowego wynikającego ze utraty powstałej na sprzedaży wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego; 3/ jako wydatek podatkowy sprzedaży wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego może być nie tylko utrata obliczona odpowiednio z art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy ale również inne wydatki, zwłaszcza utrata poniesiona na sprzedaży składników wierzytelności, które uprzednio opierając się na art. 12 ust. 3 ustawy zarachowano jako przychody należne; 4/ wpływ uzyskany z tytułu sprzedaży pakietu wierzytelności przypadający na pojedyncze prawo, w wypadku, gdzie płacona cena określona została w umowie całościowo, powinien być ustalony proporcjonalnie w relacji do wartości danej wierzytelności w całym pakiecie, zaś wpływ na poszczególne składniki tej wierzytelności proporcjonalnie w relacji do ich wartości skoro w umowie nie określono metody kalkulacji ceny odnosząc się do poszczególnych przedmiotów zbywanych uprawnień. Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nie potwierdza stanowiska Firmy i tłumaczy: Odpowiednio z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm./ przychodem z odpłatnego zbycia praw majątkowych, do których należy zaliczyć wierzytelności, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Wyjątek od tej reguły zawarto w art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c ustawy, stanowiącym, że w bankach do przychodów nie zalicza się przychodów ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu lub towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek). Powołany przepis nie ma wykorzystania do przychodów ze zbycia wierzytelności w części dotyczącej odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych od kredytów (pożyczek) - art. 12 ust. 4e ustawy. Regulaminy ustawy o podatku dochodowym nie zawierają specjalnych uregulowań odnośnie metody, w jaki bank powinien alokować cenę sprzedaży całej wierzytelności pomiędzy przychody ze sprzedaży wierzytelności dotyczącej niespłaconego kredytu /nie podlegające opodatkowaniu/ a przychody ze sprzedaży wierzytelności w części dotyczącej należnych odsetek i innych opłat. W ocenie organu podatkowego prawidłowe jest przedstawione stanowisko Banku w tej sprawie - proporcjonalnego, w relacji do wartości sprzedawanego pakietu wierzytelności, podziału płaconej poprzez fundusz ceny na poszczególne wierzytelności, a następnie podziału pojedynczej wierzytelności na jej poszczególne składniki. Tak więc przychodem podatkowym ze zbycia poszczególnych wierzytelności będzie ich cena określona w umowie, zmniejszona o ustaloną w proporcji, o której mowa ponad, wartość ceny płaconej poprzez fundusz, przypadająca na niespłacony pieniądze kredytu albo pożyczki. Odnośnie wydatków uzyskania przychodów, znajdujących wykorzystanie w przedmiotowej sprawie, należy mieć na względzie regulaminy: - art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpowiednio z którym kosztami uzyskania przychodów są wszelakie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1; - art. 16 ust. 1 pkt 39 w/w ustawy, w przekonaniu którego do wydatków uzyskania przychodów nie zalicza się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba iż wierzytelność ta uprzednio, opierając się na art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny; - i wyjątek od tej reguły zawarty w art. 15 ust. 1h pkt 2 ustawy stanowiącym, że w bankach kosztem uzyskania przychodów jest utrata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu lub towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę między stawką uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości uprzednio utworzonej na tę część wierzytelności rezerwy zaliczonej do wydatków uzyskania przychodów odpowiednio z ustawą. Badanie powołanych regulaminów prowadzi w ocenie organu podatkowego do stwierdzenia, iż kosztu podatkowego nie stanowi nominalna wartość sprzedawanej wierzytelności w części obejmującej naliczone odsetki, jak także opłaty i koszty naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do których zwrotu zobowiązany jest kredytobiorca, jeśli nie zostały one zaliczone do przychodów należnych opierając się na art. 12 ust. 3 ustawy. Wynika to bezpośrednio z ogólnej zasady dotyczącej zaliczania kosztów do wydatków uzyskania przychodów, wyrażonej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, odpowiednio z którą za wydatek podatkowy może być uznany wyłącznie koszt poniesiony (w sposób definitywny) w celu uzyskania przychodów. Tego warunku nie spełniają naliczone (a nie poniesione) odsetki i naliczone opłaty i koszty. Z kolei opłaty i koszty poniesione poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do których zwrotu zobowiązany jest kredytobiorca będą, opierając się na art. 16 ust. 1 pkt 39 stanowiły wydatki w pełnej wysokości nominalnej /jeśli były zaliczone do przychodów/ albo do wysokości ceny sprzedawanej wierzytelności odpowiadającej proporcjonalnie temu składnikowi w ogólnej wartości wierzytelności. Tym samym Naczelnik Urzędu nie potwierdza, iż kosztem uzyskania przychodów w transakcji polegającej na sprzedaży wierzytelności jest jej cała nominalna wartość, czyli także uboczne części składowe wierzytelności, takie jak naliczone odsetki i opłaty i koszty poniesione albo naliczone poprzez bank przez wzgląd na dochodzeniem wierzytelności, do zwrotu których zobowiązany jest kredytobiorca, limitowana jedynie wysokością uprzednio utworzonego odpisu z tytułu trwałej straty wartości, zaliczonego do wydatków uzyskania przychodów. W dziedzinie pytania odnośnie skutków podatkowych w razie przeniesienia wierzytelności do ewidencji pozabilansowej, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego uważa, iż przeniesienie wierzytelności do ewidencji pozabilansowej, jako czynność techniczna, nie wywołuje skutków prawnych, przez wzgląd na czym powyższe ma wykorzystanie w rozliczeniu analogicznych transakcji sprzedaży pakietu wierzytelności kredytowych ujętych w ewidencji pozabilansowej. Dotyczący do sprzedawanych poprzez Bank w ramach opisanego kontraktu wierzytelności przeniesionych uprzednio do ewidencji pozabilansowej i stanowiących opierając się na art. 15 ust. 1, przez wzgląd na art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym wydatek podatkowy, organ podatkowy potwierdza, iż w tym przypadku, opierając się na art. 12 ust. 1 pkt 4 ustawy, przychód podatkowy stanowić będzie całość wpływu przypadającego proporcjonalnie na wartość kapitału kredytu, zaś do tej części wierzytelności nie będą miały wykorzystania regulaminy odnoszące się do sprzedaży praw majątkowych na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego, zawarte w art. 12 ust. 4 i art. 15 ust. 1h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z racji na powiązanie wszystkich przedstawionych problemów z jedną operacją- sprzedaży poprzez Bank pakietu wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego- interpretacji dokonano w formie jednego postanowienia. Interpretacji udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku Banku i stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże z kolei właściwe organy podatkowe i organy kontroli z art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej na wydane postanowienie przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, które należy wnieść w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia przy udziale Naczelnika tut. Urzędu Ten wpis będzie dotyczyć czegoś co może przydarzyć się nie tylko osobom, które tworzą startupy ale każdemu z nas. Zapewne wiele osób słyszało o funduszach, które „skupywały” wierzytelności od banków (np. niespłacone kredyty) i następnie pozywały dłużników lub spadkobierców dłużników o zapłatę zaległych kwot, które wraz z odsetkami i szeregiem pobocznych kosztów osiągały wielokrotność pierwotnej kwoty zobowiązania. W zeszłym tygodniu po raz kolejny udało mi się doprowadzić do oddalenia powództwa Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego, który „skupował” wierzytelności od banków, co może nie byłoby niczym specjalnym, gdyby nie to, że kwestia przedawnienia roszczenia nie była oczywista, a wręcz można by powiedzieć, że była w ocenie moich klientów wątpliwa. Jedną z pierwszych rzeczy, które należy sprawdzić otrzymując pozew od takiego Funduszu poza tym, czy w ogóle pozwano właściwą osobę i czy powód (Fundusz) w sposób prawidłowy nabył wierzytelność, jest ustalenie czy roszczenie nie uległo przedawnieniu. W kilku ostatnich sprawach które udało mi się wygrać schemat wyglądał w zasadzie tak samo, a mianowicie: Kowalski zawarł umowę pożyczki z bankiem; Kowalski nie spłacił kilku lat pożyczki i w związku z tym bank wypowiedział umowę pożyczki i wezwał do natychmiastowej zapłaty całego należnego zobowiązania; Kowalski w wyznaczonym terminie nie spłacił całej pożyczki wraz z należnymi odsetkami; Bank występował do właściwego sądu o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i tytuł taki niezwłocznie otrzymywał; Bank kierował sprawę do komornika, ale w miedzy czasie postanowił sprzedaż swoją wierzytelność Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu; Bank po sprzedaży nieruchomości składał wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Fundusz występował z pozew o zapłatę przeciwko Kowalskiemu. We wszystkich przypadkach przedawnienie wcale nie było takie oczywiste, a to z tego powodu, że przykładowo w stosunku do Pana Kowalskiego: termin przedawnienia rozpoczął bieg w styczniu 2013 roku; w lipcu 2015 roku bank wystąpił o nadanie klauzuli wykonalności, co przerwało bieg przedawnienia, albowiem taka czynność była uznawana za „czynność przedsięwziętą bezpośrednio w celu egzekwowania roszczeń”; we wrześniu 2015 roku bank skierował wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, co również doprowadziło do przerwania biegu przedawnienia (przynajmniej w tamtym momencie); w listopadzie 2015 roku bank „sprzedał” wierzytelność na rzecz funduszu; w grudniu 2015 komornik na wniosek banku umorzył postępowanie egzekucyjne; w marcu 2016 roku fundusz pozwał dłużnika o zapłatę kwoty prawie zł. Ów brak oczywistości wynikał z tego, że przez wiele lat nie było jasne czy działania, które przerwały bieg przedawnienia z korzyścią dla banku rozciągają się również na nabywcę wierzytelności czyli na Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ostatnimi czasy wypracowano już jednolite stanowisko, że wniosek o wszczęcie egzekucji nie przerywa biegu przedawnienia jeżeli komornik umorzył postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela, który w toku tej egzekucji dokonał przelewu egzekwowanej wierzytelności. Sąd Najwyższy podkreślał, że nabywca wierzytelności (Fundusz) niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Wykorzystując daty wskazane wyżej oznaczałoby to, że odpada przerwa przedawnienia z września 2015 r., ale w dalszym ciągu pozostawała kwestia przerwy z lipca 2015r. W związku z tym w sprawie Pana Kowalskiego były dwa rozwiązania – albo roszczenie się nie przedawniło (na skutek przerwy w lipcu 2015r. roszczenie przedawniało się dopiero w lipcu 2018r.) albo roszczenie przedawniło się w styczniu 2016r. (3 lata od dnia wymagalności roszczenia). Wszystkie wyroki w których reprezentowałem klientów są już prawomocne i we wszystkich oddalono powództwo. Udało mi się przekonać Sądy, że nie tylko w stosunku do Funduszu nie może być brana pod uwagę przerwa wywołana złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji przez bank ale nadto przerwa zainicjowana przez bank wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

sprzedaż wierzytelności przez bank do funduszu sekurytyzacyjnego